ზვიად რატიანი..

აი ისინიც, ცუდი დღეები. მთელი ღამე ბომბავდნენ ქალაქს
და არსად გვქონდა გასაქცევი. როცა ინათა,
ხმაური მიწყდა. მე გავედი აივანზე -

განთიადის ირიბ მზეში ირხეოდნენ
ქალაქის თავზე ერთ ღამეში ამოზრდილი
გიგანტური ხეები კვამლის

და ჯერ კიდევ მოგიზგიზე ცეცხლის ფესვებით
ჩაჭიდებოდნენ მძინარეებს; ახლა უკვე
სამუდამოდ მძინარეებს,

რომლებსაც შემდეგ შევიცოდებ,
ჯერ ადრეა. ჩემი გული სავსეა რწმენით,
რომ მეც, ჩემებიც, გადავრჩებით, მორიგი ჭურვი

სხვა სახლს მოხვდება, თუნდაც იმას – მოპირდაპირეს,
ხოლო ჩვენი – გადარჩება. მე ცას ავყურებ,
საიდანაც მოველი საფრთხეს, საიდანაც მოველი შველას,

თვალს არ ვაშორებ – რათა მზერა არ გამექცეს
მოპირდაპირე სახლისაკენ, რომლის ერთ-ერთ აივანზე გამოდის კაცი
და ცას აჰყურებს. მისი გულიც სავსეა რწმენით.